Wat als dit niet je échte leven is?
- Helder Veldhuizen
- 9 sep
- 4 minuten om te lezen
De lucht was zwaar die ochtend. Grijs, maar zonder regen. Ze staarde door het keukenraam naar de buren die hun kinderen in de auto laadden. Alles leek zo netjes, zo gepland. Een strak schema waar niemand uit mocht vallen.
Ze nam een slok van haar koffie, lauw inmiddels, en keek naar de to-do lijst op haar telefoon. Mail beantwoorden. Rapport afmaken. Sportschool. Boodschappen. Ze zuchtte.
Dit is volwassen zijn, blijkbaar, dacht ze. Rennen, regelen, doen. En ondertussen glimlachen alsof je het leuk vindt.
Op papier had ze alles: een baan die indruk maakte op verjaardagen, een huis waar je prima foto’s van kon posten, vakanties die eruit zagen alsof ze rechtstreeks uit een glossy kwamen. Maar van binnen… voelde ze het niet.
Het was alsof er een steen op haar borst lag die met geen enkele cappuccino of nieuwe jurk weg te krijgen was.
Het lichaam fluistert wat het hoofd niet snapt
Een paar weken later lag ze in een kleine ruimte op een massagetafel. Het rook er licht naar wierook, niet te zwaar, meer alsof iemand een raam open had gezet en er net een vleugje zomerwind doorheen waaide.
Ze voelde zich ongemakkelijk. “Serieus?” fluisterde ze bijna hoorbaar. “Ik had net zo goed mijn inbox kunnen wegwerken.”
Maar toen sloot ze haar ogen. Haar adem was onrustig, hoog in haar borst. Haar gedachten ratelden: boodschappen, deadlines, wat eten we vanavond?
En toen gebeurde er iets. Haar schouders zakten een fractie. Een rilling trok door haar rug. Haar lippen trilden en voordat ze het wist rolden er tranen uit haar ogen. Ze probeerde het tegen te houden, maar haar lichaam luisterde niet meer naar haar hoofd.
Een diepe zucht ontsnapte. En ineens was het er: dat gevoel. Alsof iemand een raam openzette in een benauwde kamer. Frisse lucht die naar binnen stroomde. Zacht, liefdevol, bevrijdend.
Haar hoofd probeerde het te begrijpen, maar haar lijf zei: laat mij het maar doen.
De lach die hol klonk
De dagen erna voelde alles anders. Niet spectaculair, maar subtiel. Alsof de kleuren buiten net iets feller waren, de geluiden net iets duidelijker.
Op kantoor hoorde ze zichzelf zeggen: “Ja hoor, geen probleem, dat pak ik ook nog wel op.” Maar haar hele lijf schreeuwde NEE. Ik wil dit niet meer.
Bij de lunchtafel lachte ze mee om een grap die ze al honderd keer had gehoord. Haar lach klonk hol, bijna vals. Ze hoorde zichzelf en dacht: Waarom doe ik dit eigenlijk?
Een paar dagen later ging ze wat drinken met vriendinnen. Het gesprek ging zoals altijd: huizen, hypotheken, kinderopvang. Ze knikte, lachte, nipte van haar drankje. Maar vanbinnen dacht ze: is dit nou waar we het over hebben? Is dit de top van wat mogelijk is?
Ze voelde zich ondankbaar om die gedachte. Deze gesprekken hoorden veilig te zijn, vertrouwd. Maar voor haar voelden ze als een script waar ze nooit zelf voor gekozen had.
Wanneer de scheuren zichtbaar worden
Die avond zat ze alleen in de woonkamer. Het was stil, behalve het zachte gezoem van de koelkast. De schemering viel, de straatlantaarns floepten aan.
Ze opende haar laptop en keek naar het lege scherm. Haar vingers zweefden boven het toetsenbord, aarzelend.
Wat als ik gewoon typ wat ik écht wil?
Een stem in haar hoofd lachte haar uit: Doe normaal. Je hebt toch alles wat je nodig hebt. Wees blij. Je vraagt te veel.
Ze kneep haar ogen dicht en zuchtte diep. “Dankjewel, stem van de status quo. Maar ik vraag dit even aan mezelf.”
En ze begon te typen. Eerst langzaam, één zin tegelijk. Maar langzaam vloeiden de woorden. Over reizen. Over creativiteit. Over liefde die écht voelde. Over vrijheid.
Het voelde alsof de dromen die ze jarenlang had opgesloten, eindelijk hun weg naar buiten vonden.
Toen ze stopte en het scherm bekeek, stond daar haar waarheid. Rauw, ongecensureerd.
En voor het eerst sinds tijden glimlachte ze. Een glimlach die niet nep was, niet sociaal gewenst. Eentje die diep vanbinnen begon en zich langzaam naar buiten werkte.
Geen vinkjes meer, maar keuzes
Ze wist het: dit was nog maar het begin.
Het leven hoefde niet langer een reeks van vinkjes en verwachtingen te zijn. Het mocht weer van haar zijn.
Het begon met loslaten.
Daarna met zien.
En nu… met kiezen.
Geen tien-stappen-plan.
Geen genoegen nemen met “dit is wel goed genoeg.”
Maar een reis. Laag voor laag.
Energie × Bewustzijn = je mooiste leven.
En soms begint dat met één diepe zucht.
Alsof je eindelijk een raam openzet in de kamer waar je al jaren zonder frisse lucht zit.
Liefs Helder
Ik ben Helder, mem van drie prachtige kids (10, 8 en 6), getrouwd, net ons huis verbouwd (ja, dat was een avontuur 🙈) en ondertussen run ik mijn healing & coaching praktijk in Friesland. Als Dream & Soul Activator begeleid ik je naar jouw ware pad. Ik help je stoppen met overleven en starten met léven. Met bewustzijn, energie en een vleugje magie. Zodat jij keuzes maakt die écht bij je passen en jij je mooiste leven activeert.
Opmerkingen